«Η απόλαυση της ασυναρτησίας έχει τη ρίζα της στο αίσθημα της ελευθερίας που απολαμβάνουμε όταν είμαστε σε θέση να εγκαταλείψουμε τον ζουρλομανδύα της λογικής» πίστευε ακράδαντα ο Φρόιντ, θέση η οποία αντανακλάται με εξαιρετική διαύγεια στο θέατρο παραλόγου του ρουμανικής καταγωγής Ιονέσκο. Στο θεατρικό έργο «Παιχνίδια Σφαγής» (1970) ο θάνατος αποκτά συλλογικές διαστάσεις καταργώντας την όποια λογική συνέχεια διακατέχει την ανθρώπινη σκέψη. Μια επιδημία –αγνώστων λοιπών στοιχείων- αποδεκατίζει την πόλη. Οι άνθρωποι πεθαίνουν στην τύχη, ο ένας μετά τον άλλον, ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση ή συμπτώματα κάποιου θανατηφόρου ιού ραγδαίας επιδείνωσης. Η αστραπιαία εκπνοή της Ζωής είναι η πράξη, η μετάδοση του Θανάτου απλώς το αιτιατό. Ο συγγραφέας δεν εξετάζει το «γιατί» αλλά το «πώς» η ανθρώπινη ύλη εξανεμίζεται στο δευτερόλεπτο, μαζί και η ματαιοδοξία αυτών που φέρουν εντός τους την ανάσα. Όλα ίσον τίποτα. Μηδενισμός μεν, εντυπωσιακά οργανωμένος δε. Το μήνυμα εύληπτο, απολύτως ρεαλιστικό. Η φόρμα, όμως, αλλάζει. Ενέχει πλέον άλλους ρυθμούς· καταιγιστικούς. Ο υπερρεαλισμός των αλυσιδωτών αντιδράσεων στην επιδημία καταδεικνύει την τυχαιότητα και τις θεωρίες των συμπτώσεων που περνούν στη σφαίρα του αλόγου. Η σκηνική αποτύπωση του κειμένου με την επανάληψη να πρωταγωνιστεί ενέχει κινδύνους. Εν προκειμένω, εφαρμόστηκε δόκιμα η αναγνωρίσιμη οπτική της Ομάδας Άσκησης. Το γκροτέσκο ως το κύριο ερμηνευτικό εργαλείο το οποίο αρθρώνει συστηματικά μια παράδοξη κωμικοτραγική γλώσσα που χλευάζει το παραδοσιακό, το τετριμμένο, το κατεστημένο εν τέλει. Η αδυναμία της εξήγησης της ύπαρξης -ως βασική προβληματική του έργου- αποτελεί την αδυναμία «αντιμετώπισης» του με κοινώς αποδεκτά σκηνικά μέσα. Ο νεανικός θίασος –υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του ηθοποιού Περικλή Μουστάκη- κοπιάζει τίμια, ιδρώνοντας για τη μεταφορά των θέσεων που πρεσβεύει. Λειτουργεί με υψηλό επαγγελματισμό επιδεικνύοντας προσήλωση στη σωματοποίηση της δράσης, σε βαθμό οργανικό. Ο λόγος συχνά απαξιώνεται ή χρησιμοποιείται ως μουσική παρτιτούρα ώστε το σώμα να «μιλήσει» στην παγκόσμια γλώσσα, εδώ σε ένα πλήρες λεξιλόγιο πανικού. Μόνο εύσημα έχω να καταθέσω δημόσια σε αυτόν τον έκρυθμο πειραματισμό που δικαιώνει τον ρόλο του θέατρου σήμερα, σε καιρούς –γενικά- χαλεπούς και –ειδικά-στενά συντεχνιακούς. Η αναφορά όλων των ονομάτων του ερμηνευτικού δυναμικού κρίνεται επιβεβλημένη: Μιχάλης Μαθιουδάκης - Γιάννης Μπόγρης - Μάριος Παναγιώτου - Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου - Ματίνα Περγιουδάκη - Ελίνα Σηφάκη - Δώρα Στυλιανέση - Φιντέλ Ταλαμπούκας - Έφη Τσαρουχά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΟΙΝΙΤΣΗΣ

Πηγή: Περιοδικό LIFO